Bye Bye Blue Bird

Niet eens zozeer om wat hij was verloren
floot hij de merel na in het kozijn,
of speelde verschrikker vanaf zijn bed,
zonder besef of wij hem ook zagen.

Vogels uit dat hoofd vandaan, daar
moest je een zintuig voor hebben. Zo niet,
dan lag hij daar zieltogend dood te gaan
en je wist dat hij ze echt zag vliegen.

Waar onze waarneming ophield in het violet
koerden tortels vrede uit zijn borst
met een spectrum zo groot, kijkend ver
in het ultra en ver in het rood.

Maar niemand, ook de meest meegaande
niet, wist nog hoe hij terug kon keren.
Hij kende ons. Hij zei: ’t is alsof ik in een
kooi zit en door mussen word bevrijd.

Wij staan machteloos tegenover zijn besluit.
Alles waakt over zijn nest maar steeds
onhoudbaarder in onze zwerm van tweets
zal zijn koekoeksdrang zichzelf verlossen.

©Ronald van Noorden
©Cum Suis, 2020

https://ronnieretweeter.wordpress.com/